Cold Hearted (&Megami)

Megami keek rusteloos rond in zijn favoriete gebied: de rivier. De zwarte hengst was alle gebieden door aan het lopen, zodat hij later meteen zou weten welke gebieden hij eerst in wilde nemen, als hij eenmaal kuddeleden had. Tja, kuddeleden... Hoe kwam hij daaraan in een verlaten gebied als dit? Het was de hengst een compleet raadsel. Het hele gebied was zo goed als verlaten, hij was nog maar één ander paard tegengekomen. Het was een champagnekleurige hengst met een zilveren hoorn. En dat paard was een goede kudde aan het oprichten. Nee, daar wilde de zwarte hengst niets mee te maken hebben. Of, eigenlijk wilde hij er zeker wel wat mee te maken hebben. Om de goede kudde uit te roeien namelijk. En om de gebieden van de vijandige kudde buit te maken. Maar op dit moment had hij nog geen leden die die gebieden konden beschermen en zo behouden, dus dat was geen goed idee.
Het ruizen van de rivier kwam steeds dichterbij, en overstemde alle andere geluiden. De lucht werd steeds vochtiger door de opspattende druppels, wat hem vrolijk stemde. Megami hield niet van droge gebieden. Hij kreeg er hoofdpijn van en dat maakte hem chagerijnig. Wie dus zo dom zou zijn hem naar een droog gebied te dwingen, was nog lang, láng niet jarig. Maar nu was de hengst eindelijk in één van zijn favoriete gebieden, het gebied waar zijn absolute voorkeur naar uit ging. Het was hier heerlijk schemerig door de dichte begroeiing, en het kalmerende geluid van de rivier werkte niet alleen rustgevend, maar ook angstaanjagend. Ja, dit was een perfect gebied. Je kon hier drinken van het heldere, altijd frisse water, rechtstreeks uit de bergen. Het was hier altijd koel door de rivier, en het gebied was prachtig.
Eindelijk kon Megami genieten van de pracht en praal van een gebied. Van hoe de druppels als kleine pareltjes aan de planten bleven hangen tot ze zwaar genoeg waren om de paar seconden durende reis naar de grond te maken en daar langzaam, een donkere vlek achterlatend, in de aarde te zakken. De geur van natte aarde en water was overheersend, maar een nieuwe geur nam langzaam plaats in het geheel. De geur sloop haast ongemerkt de neus van de hengst in, terwijl deze als gehypnotiseerd naar het oppervlak van de rivier stond te staren. Langzaam kwam het zwartbruine hoofd omhoog terwijl het paard opkeek. Eerst in de verkeerde richting, maar dit was haast expres.
Een gespannen hinnik kwam zijn kant uit. Megami keek op naar de roodbruine merrie, ja zij was het die gehinnikt had, dat was zeker. Ontspannen liep de zwarte hengst naar de merrie toe. 'Ik neem aan dat je gehinnikt hebt voor Amner?' De hengst keek haar strak aan.