Face The Death De eerste keer dat je met Walkers in aanraking komt is eng, je vreest voor je leven. En het ergste is nog, je ziet zo'n aanval niet aankomen. Meestal heb je nog nooit van Walkers gehoord, of denk je dat het een verzinsel is. Maar de harde waarheid komt snel boven water, ze bestaan wel degelijk. Deze wezens zijn onmogelijk levend te noemen, het zijn zombies. Levende doden. Het zijn gevaarlijke wezens, die niets liever doen dan hun tanden zetten in mensenvlees. Als je het geluk hebt om weg te komen is er altijd nog een kans dat je gebeten bent, grote kans dat je alsnog in een Walker veranderd. Dat je dus alsnog sterft. Tja, Walkers zijn nou eenmaal een grote bedreiging voor de mensheid. We moeten ze tegen gaan.Don't become a Walker, I'll need to kill you. Het was een prachtige lentedag, een meisje met lang blond haar liep over straat. Ze had het gevoel dat er iets ging gebeuren vandaag, zo'n onderbuik gevoel. Vroeger had het haar altijd angst aangejaagd. Maar meestal gebeurde er toch niets, jaar bij jaar werd ze er steeds beter in het gevoel te negeren. Net zoals vandaag, ze had het gevoel in de ochtend al direct genegeerd. Maar het voelde niet goed, alsof er nu wel iets ging gebeuren. Het voelde anders vandaag. Charlynn liep met grote passen verder, het was een mooie dag. De zon scheen fel, er stond vrijwel geen wind. Toch waren er maar weinig mensen buiten. Wel raar, het leek alsof er met de dag mee minder mensen waren. Alsof er iets ergs aan de hand was, of zouden de meeste mensen dan gewoon vroeg op vakantie zijn? Char vermoedde het laatste. Ze besloot de weg door het bos te nemen, ze had een grote shopper in haar hand en moest nog wat boodschappen halen. Het bos was angstaanjagend stil, je hoorde geen dieren, er was geen enkel ander mens. Zonder dat ze het zelf merkte hield ze de shopper steviger vast. Ergens in de bosjes hoorde ze iets ritselen. Het was geen dier, stelde het meisje vast. Misschien gewoon een klein kind dat verstoppertje speelde? Ze besteedde er niet teveel aandacht aan, wat ze misschien wel had moeten doen. Op het moment dat Char rustig doorliep kwam het wezen de bosjes uit. Het was geen mens, in ieder geval. Het was geen levend mens. Het meisje hoorde het geritsel plots veel dichterbij, angstig draaide ze zich om. Ze slaakte een kreet bij het zien van de Walker, ze begon achteruit te lopen. Het wezen bleef langzaam achter haar aan komen, wegrennen had geen zin. Char was niet snel en het monster zou haar toch wel weten te vinden. Ze keek om zich heen, zoekend naar iets om zich mee te verdedigen. Een stok of een tak misschien? Tijd om te piekeren had ze niet, het wezen viel aan. Met ontblootte tanden en klauwen die op haar gezicht gericht stonden rende het, niet al te snel, op haar af. Om de aanval te ontwijken sprong ze op zij, een van de klauwen schraapte net niet langs haar arm. Op dat moment zag ze de dood steeds dichterbij komen, letterlijk. Ze was op haar zij gevallen en had geen flauw idee hoe ze zich uit deze situatie kon redden. Een plotselinge knal liet het piekeren stoppen, de Walker was neergevallen. Hij had een schotwond in zijn hoofd. Een donkere man kwam vanachter de bomen te voorschijn, hij keek haar bezorgd aan. Het geweer nog steeds in de aanslag. ’Gaat het? Ben je niet gebeten?’ Zijn stem klonk zwaar, maar toch helder. Charlynn schudde verdwaast haar hoofd, ze was niet gebeten. Ze was überhaupt niet geraakt door het wezen. Haar hoofd tintelde, niet alleen van de smak tegen de grond aan. Ook van de duizenden vragen die ze had. ’W-wat.. Wat was dat?’ Haar normaal zo zuivere en heldere stem klonk nu trillerig en onzeker. De man keek haar meelevend aan. ’Ik zal het je allemaal uitleggen, maar niet hier. We zijn hier niet veilig.’ Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen, met grote passen liepen de twee verder het bos in. Normaal was ze nooit zomaar met iemand mee gelopen, de gevaren ervan waren haar vroeger wel genoeg verteld. Nu was het anders, alleen zou ze niet veilig zijn. - Plaats een reactie, geef commentaar. Maar blijf aardig (: Jup ik doe aan abo's, hier mag je gewoon om vragen. Dan houd ik je op te hoogte als er een nieuw stukje gepost is. Based on the Walking Dead (game) |
2 plaatsers
Face The Death
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Face The Death ’Ik ben trouwens Lee.’ Sprak de man, ze waren al een tijdje door het bos aan het struinen. ’Ik ben Charlynn.’ Haar stem klonk al wat zekerder, ze was een beetje van de schrik bekomen. Lee glimlachte. ’Dat was zeker je eerste aanvaring met een Walker?’ Het meisje knikte. ’Geen zorgen, ik leg het je straks allemaal uit. Als we op een veilige plek zijn.’ Minuten gingen voorbij, het leek alsof ze rondjes liepen. Al die bomen leken zoveel op elkaar. Toch leek het alsof Lee precies wist waar hij heen moest, zelfs in dit dichte bos. Char merkte op dat het bos steeds wat dunner werd. In de verte doemde een grote boerderij op, hun waarschijnlijke eindbestemming. Lee versnelde zijn pas was, desondanks had het meisje geen moeite nodig om hem bij te houden. Don't become a Walker, I'll need to kill you. ’Zo. Hier is het.’ Lee glimlachte nogmaals warm. De boerderij was groot. Het was zo’n typische Amerikaanse boerderij, rood en wit geschilderd. Hij opende de deur. Een klein meisje kwam op hem afgerend. ’Lee! Je bent eindelijk terug!’ Riep het meisje vrolijk en sloeg haar armen om hem heen. ’Ja Clem, ik ben terug. Ik zal je niet zo lang mee alleen laten.’ Het meisje glimlachte vrolijk. ’Clem, dit is Charlynn.’ Hij wijst naar het meisje naast zich. ’Dit is Clementine.’ Char glimlacht. ’Is ze je dochter?’ Vragend kijkt ze Lee aan, waarop deze zijn hoofd schudt. Voordat hij zijn nee schudden kan toelichting komt er een andere man aangelopen. ’Nee. Hij is gewoon een man, die haar heeft gevonden.’ De man lachte. ’Lee, goed je weer te zien, wie heb je meegebracht?’ De man keek haar vriendelijk aan. ’Kenny, dit is Charlynn.’ Kenny knikte. ’Fijn om te zien dat nog niet alle mensen zijn uitgeroeid, excuseer me. Ik moet nog wat zaken regelen.’ De man draaide zich weer om, Lee keerde zich weer tot Clementine. ’Clem, ga maar wat spelen met Duck. Ik moet nog even wat uitleggen aan Charlynn.’ Het meisje draaide zich gehoorzamend om en huppelde weg. ’Dat monster dat je daarnet aanviel is een Walker, heb je ooit al eens van Walkers gehoord?’ Ze schudde haar hoofd en keek hem geïnteresseerd aan. ’Walkers zijn zombies, levende doden. Het zijn afschuwelijke wezens en een enorm gevaar voor de mensheid. Vandaar dat Kenny ook zo blij was om een ‘nieuw’ mens te zien. Een beet en zelfs een schram kan er al voor zorgen dat je een Walker wordt. Ook als je sterft zal je een Walker worden, behalve als je hersenen beschadigen. Dan zal je gewoon sterven. Daarom schoot ik die Walker daarnet ook door zijn hoofd. Anders was ie misschien nog niet eens gestorven.’ Legde hij uit. ’Afijn, dit is het belangrijkste wat je moet weten over Walkers. Ik zal je even voorstellen aan de rest.’ Lee wenkte haar mee te lopen. ’Je hebt Clementine al ontmoet, ik heb haar gevonden. Ze was helemaal alleen. Het arme ding. Ook Kenny heb je al ontmoet, die is de eigenaar van deze boerderij. Hij laat ons hier schuilen.’ De twee liepen naar buiten, langs een wat oudere vrouw. Met kort blond haar. ’Dit is Katjaa, de vrouw van Kenny.’ Ze glimlachte naar hun. ’En dat jongetje daar, die bij Clementine. Dat is Kenny Jr, de zoon van Katjaa en Kenny. Hij wordt ook wel Duck genoemd, maar vraag me niet waarom. Ik weet het namelijk ook niet.’ Hij glimlachte nogmaals en ze liepen weer verder. ’Duck is trouwens erg vervelend.’ Voegde hij nog toe op het moment dat ze uit het gehoorsgebied van Katjaa waren. De twee liepen langs een jongen die een boek zat te lezen. ’Dat is Doug, hij is altijd erg op zichzelf. Ik ken hem niet zo goed.’ Lee wees naar een jongen die om zich heen keek. ’Dat is Ben, hij staat meestal op wacht.’ Een ander, onbekend, meisje kwam aanlopen. ’Hoi, ik ben Carley. Fijn om weer eens een andere vrouw van mijn leeftijd te zien.’ Ze had een hoge, heldere stem. Het was een mooi geluid. ’Ik ben Charlynn.’ Glimlachte ze. Based on the Walking Dead (game) |
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Face The Death ’Zo, vertel me eens. Wat is er eigenlijk met jou gebeurd dat je hier bent gekomen? Je weet mijn verhaal al.’ Charlynn plofte naast Lee neer op een houten bankje op het kleine terras dat bij de boerderij hoorde. Ze was hier nu ongeveer een week, het voelde hier erg veilig. Ze stond nu in ieder geval niet alleen, mocht er weer een aanval komen. Ze keek opzij en zag dat Lee nadacht, waarschijnlijk over wat hij moest zeggen en welke worden hij moest gebruiken. Don't become a Walker, I'll need to kill you. ’Ik was vroeger een simpele geschiedenisdocent, ik had een vrouw en was erg gelukkig. Tot op het moment dat ik erachter kwam dat ze vreemdging, vlak daarna is ze gestorven .Voor een trein geduwd, dat was wat de politie zei. Ik werd aangehouden voor moord, terwijl ik niets had gedaan. Ik vermoed dat ze gewoon zelf voor de trein is gesprongen uit wanhoop. Omdat ze mij niet onder ogen durfde te komen.’ Hij merkte op dat Char echt geïnteresseerd in zijn verhaal was, dat waren maar weinig mensen. Op Clem na dan. ’De dag na mijn aanhouding werd ik meegenomen in een politieauto, op weg naar mijn rechtszaak. Waar ik nooit ben aangekomen. De politieagent was te druk met bazelen over ‘het goede’ dat hij niet genoeg op de weg lette. Hij raakte iets en verloor controle over het stuur. We raakten een heel eind van de weg af en botsten tegen een boom. Hij is overleden. En dat was ook de eerste keer dat ik in aanraking ben gekomen met een Walker. Mijn handen waren geboeid en ik wilde ze af doen, ik probeerde de sleutel van de agent af te pakken. Die bewegingsloos op de grond lag. Tot hij me plotseling aanviel. Ik was nog nooit in mijn leven zo geschrokken. Ik griste een geweer van de grond dat uit de auto gevallen was. Maar het was niet geladen, de kogels waren verspreidt over de grond. En met geboeide handen was het niet makkelijk om het geweer te laden. Op de een of andere manier is het me toch gelukt. De Walker stierf helemaal, maar de nabijheid van het ding alleen al trok meerdere Walkers aan. Ik was bijna dood geweest. En toch ben ik weg weten te komen. Ik moest onderdak vinden en kwam bij een onbewoond huisje uit, tenminste ik dacht dat het onbewoond was. Clementine bleek er te wonen. Ze verschuilde zich in haar boomhuis, haar ouders waren weg. Vermoedelijk dood. Ik had haar niet gezien, maar zij mij wel. Er lag een Walkie Talkie in het huis, ze praatte tegen me. Zei dat ik op moest passen. Ik snapte niet waarvoor, toen er nog een Walker op me af kwam. Dat was de reden geweest dat Clem in haar boomhuis zat. Ze was bang voor de Walker. Ze kon hem niet alleen aan. Ook toen was ik weer bijna dood geweest, het was dat Clem uit haar boomhuisje kwam met een hamer zodat ik het wezen kon vermoorden. Anders was ik hier nu niet geweest. En Clem trouwens ook niet. Ik ben er nog achter gekomen dat de Walker haar babysitter bleek te zijn, die waarschijnlijk gebeten is door een andere Walker. Clem en ik zijn eerst nog bij een andere boerderij geweest, maar daar konden we niet blijven. Met dank aan onze lieve Duck, hij mocht op een tractor zitten om te helpen. Hij reed ‘per ongeluk’ over iemand heen. De man leefde nog, zijn been was verbrijzeld. Het bloed trok Walkers aan. Hij heeft het niet overleefd, Duck ook nog maar net. Daarna zijn we hiernaar toe gegaan met het hele groepje. Dat was eigenlijk wel het hele verhaal.’ De man glimlachte zwak, het was een hard leven wat hij leidde. Al die tijd had Charlynn aandachtig geluisterd. Misschien was haar verhaal dan toch nog niet zo heel erg, zij was maar een keer aangevallen. Maar.. Wie weet hoeveel er nog gingen komen? Based on the Walking Dead (game) |
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Face The Death Na het verhaal van Lee was Charlynn ook wel nieuwsgierig naar het verhaal van het kleinere meisje, Clementine. Het schijnt dat ondanks haar leeftijd het kind al veel had meegemaakt. Veel meer dan je zou verwachten. Het verhaal van Lee was ook niet al te best geweest. Don't become a Walker, I'll need to kill you. In de paar dagen dat ze hier nu was had ze veel met Carley gepraat, de twee waren in korte tijd goede vriendinnen geworden. Vooral in deze tijd was het fijn om iemand te hebben die je kon vertrouwen. Ook Lee was een goede vriend van haar geworden. Clementine scheen haar ook te mogen, het was overduidelijk dat het meisje een moederfiguur zocht. Iemand om op terug te kunnen vallen. Het meisje was al die tijd al alleen geweest. Vooral op zo’n jonge leeftijd, in deze tijd, was dat erg zwaar en eng. Char liep de boerderij rond, in gedachten verzonken. Maar tegelijk toch oplettend. Ze wilde met Clem praten, nu moest ze haar alleen nog zien te vinden. Het kleine meisje was wat op het erf aan het rondhuppelen, ze glimlachte vrolijk toen ze Char aan zag komen. Clementine liep naar haar toe, de vrouw knielde zodat ze op dezelfde hoogte zouden zitten. ’Clem, je hebt mijn verhaal al gehoord. Maar hoe zit het nou eigenlijk met jou? Hoe is zo’n schattig klein meisje hier gekomen? Zonder familie..’ De blondine glimlachte zwakjes. ’Als je het niet wilt vertellen begrijp ik het, Deary.’ Clementine glimlachte eindelijk terug, ze staarde voor zich uit. In gedachten verzonken. Het duurde enkele secondes voordat het meisje begon te praten. ’Mijn ouders zijn vertrokken naar Savannah, nog voordat de Walker epidemie uitbrak. Ze lieten mij thuis samen met mijn babysitter Sandra, waarschijnlijk vonden ze het te gevaarlijk om mij mee te nemen. Ze zagen niet in dat ik in nog grotere problemen kon raken door thuis te blijven. ’ Het meisje schraapte haar keel, tranen welden op in haar ogen. Troostend sloeg Charlynn een arm om haar schouders, ze bleef Clem geïnteresseerd aankijken. ’Ik had die dag enorm veel mazzel dat ik in mijn boomhuis zat, Sandra was gewoon in het huis. Ik weet niet wat er gebeurt was, ik zal er waarschijnlijk ook nooit achter komen. Ik denk dat Sandra een ongeluk heeft gehad in het huis, het enige wat ik weet is dat ze in een Walker was verandert. Ik kon het zien door een kier in de muren van het boomhuis, ze stond voor het raam.’ Het kleine meisje zuchtte diep, terwijl ze haar verhaal vertelde bleef ze voor zich uit staren. De tranen stonden nog steeds in haar ogen. ’Die dag kwam Lee, hij zocht hulp in een van de huizen. Hij was gewond aan zijn been. Hij liep naar binnen, het huis was open vanwege die Walker. Ik was zo opgelucht dat mijn andere Walkie Talkie nog in het huis lag, zo kon ik hem waarschuwen voor die Walker. Anders had hij het waarschijnlijk niet overleefd. Maar zelfs met mijn waarschuwing was het lastig voor hem de Walker te overmeesteren. Hij had geen wapens. Ik had nog een hamer in mijn boomhuis liggen, hij was nog niet helemaal af. Ik ben er meteen naar toe gerend. Hij heeft de Walker met de hamer vermoordt.’ Ze scheen klaar te zijn met haar verhaal. Enkele secondes wist Char niets te zeggen, het leek haast onmogelijk dat zo’n klein meisje al zo veel heftigs heeft meegemaakt. Grote kans dat haar ouders al dood zijn. Anders waren ze wel teruggekomen, maar misschien waren ze wel teruggekomen. Alleen op het moment dat Clem er niet was. Het arme kind. ’Wat erg Clem, niemand zou zoiets mee moeten maken. En jij al helemaal niet.’ Het kleine meisje glimlachte zwak, ze sloeg haar armen om Char heen. Het meisje zocht troost, dat was duidelijk te merken. Based on the Walking Dead (game) |
Dustcloud- Aantal berichten : 91
Registratiedatum : 19-04-13
Leeftijd : 24
Paarden profiel
Kudde:: None
Leeftijd:: 7 years 8 moons
Partner:: The one who makes my smile, makes me cry, and makes my smile again.
ABBOOOO. Doe maar in RL, via whapp ofzo ;p
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Okaaayy, ben nu even verder aan het schrijven hahahahah (:
Dustcloud- Aantal berichten : 91
Registratiedatum : 19-04-13
Leeftijd : 24
Paarden profiel
Kudde:: None
Leeftijd:: 7 years 8 moons
Partner:: The one who makes my smile, makes me cry, and makes my smile again.
Haha.
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Face The Death Nog een tijdje hadden zij en Clem lopen praten, het was duidelijk dat het kleine meisje Charlynn onderhand echt vertrouwde. Ze waren zo diep in het gesprek verzonken dat ze beide Lee amper aan hoorden komen. ’Walkers. Char haal je pistool, Clem blijf bij Katjaa en Duck in de buurt. Verschuil je ergens.’ Zijn gezicht stond ernstig. Clementine sprong op en rende weg, de blonde vrouw volgde haar voorbeeld en haastte zich de boerderij in. Snel griste ze haar pistool van het bureau af en snelde zich naar de voorkant van de boerderij. Kenny, Doug en Carley stonden achter het lage hek verscholen, allemaal een pistool in de aanslag. Zelfs vanaf deze afstand was het geluid van de Walkers nog duidelijk te horen, het was een grote groep. Dat stond vast.Don't become a Walker, I'll need to kill you. Charlynn nam plaats naast Carley, haar pistool vol geladen. Waakzaam keek ze door een kier van het hek. ’Fack.. Het is echt een grote groep.’ Hoorde ze het meisje naast zich fluisteren, Carley zat ook door een kier te kijken. Achter zich hoorde ze nog twee mensen aankomen, Lee en Ben namen hun positie aan naast Char. ’Richt op het hoofd.’ Hoorde ze Lee fluisteren, Char knikte. Kenny scheen genoeg te hebben van het wachten, voorzichtig kwam hij overeind en richtte op de dichtstbijzijnde Walker. De knal die zijn pistool maakte was ook meteen een aansporing voor de rest om ook in actie te komen. Walkers zien er nog afgrijselijker uit als je niet snel in actie moet komen, als er echt op ze geconcentreerd moet worden. Dan kan je elk stukje huid dat mist, het opgedroogde bloed van hun vorige prooien en niet te vergeten het vage spul dat uit hun eigen lichamen komt als ze gewond raakte, nee het is absoluut geen bloed, zien. De wezens maakten afschuwelijk enge geluiden. Het was een beetje te vergelijken met dierlijk gegrom, al hoewel dit wel een stuk enger klonk. Momenteel hoorde je overal om je schoten, Walker na Walker viel dood neer. Tot er, vanuit dit gezichtspunt, geen meer leken te zijn. ’Zijn ze weg?’ Klonk de zachte, fluisterende stem van Carley. Kenny en Lee knikten synchroon. Langzaam aan liep ons groepje terug naar de boerderij. Lee en Charlynn voorop en Kenny die de rij sloot. Doordat iedereen zo oplettend voor- en achteruit keek, was er niemand die echt op de zijkanten lette. Die onoplettendheid werd het groepje bijna fataal, niemand had door dat er blijkbaar een Walker was die een omweg had genomen. Het was een plotselinge aanval op Kenny, die nog net op tijd opzij sprongen. De oudere man verloor zijn evenwicht en viel op de grond, tegelijk moest hij zien te voorkomen dat de Walker hem zou bijten. Het was lastig een manier te vinden om de Walker neer te schieten, zonder Kenny te raken althans. Iedereen leek verlamd, alsof niemand meer wist wat ze moesten doen. Charlynn zag in dat de oudere man het niet lang meer zou houden, de Walker was sterk. Verassend sterk zelfs. Het was dan ook het blonde meisje die de stap nam om, ondanks de risico’s die het op konden leveren, de Walker neer te schieten. Toch zag ze dat ze op deze manier never nooit dat ding neer kon knallen. ’Kunnen we hem van Kenny afrollen denk je?’ Vroeg ze aan Lee, die op dat moment al meteen in beweging komt. ’Niet geschoten is altijd mis.’ Wat nogal toepasselijk was in deze situatie. Met alle kracht die ze in zich hadden, probeerden Lee en Char samen de Walker weg te krijgen. Zonder zelf gebeten te worden. Het wezen leek per minuut kwader te worden. De anderen uit hun groep leken eindelijk in te zien dat hun hoop hard nodig was. Het lukte hun eindelijk de Walker van Kenny af te krijgen, met een snelle beweging schoot Charlynn hem door het hoofd. Based on the Walking Dead (game) |
Dustcloud- Aantal berichten : 91
Registratiedatum : 19-04-13
Leeftijd : 24
Paarden profiel
Kudde:: None
Leeftijd:: 7 years 8 moons
Partner:: The one who makes my smile, makes me cry, and makes my smile again.
VERDAAAAHHH
Coverstory- Administrator
- Aantal berichten : 165
Registratiedatum : 12-04-13
Leeftijd : 25
Woonplaats : Nederland
Paarden profiel
Kudde:: Spotlight Herd - Alpha
Leeftijd:: 8 years
Partner:: Nope
Face The Death Kenny lag nog steeds op de grond, Lee had de, alweer, gedode Walker weggebracht. Katjaa zat geknield naast haar man. ’Is.. Is hij gebeten?’ Klonk de trillende stem van Ben, de oudere vrouw schudde haar hoofd. ’Ik zie geen bijtwond.’ Katjaa’s stem leek erg zeker, toch klonk hij tegelijk ook erg breekbaar. ’Ben, Doug zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om hem naar binnen te brengen?’ De twee jongens kwamen vrijwel direct in beweging. De oudere vrouw had zich onderhand naar Lee en Charlynn gekeerd, haar gezicht stond redelijk ernstig. De man naast Char draaide zich om naar het kleinere meisje. ’Clem, ga jij maar even met Duck spelen.’ Het meisje struinde weg, waarna Katjaa begon te spreken. ’Hij is niet gebeten ofzo, maar we hebben wel spullen nodig om zijn been te behandelen. Die hebben we hier niet.. Nou ja.. Niet meer. Ik weet wel dat er hier een apotheek in de buurt zit, Doug, Ben en Carley hebben al vaker geprobeerd om erin te komen. Zonder succes.’ Ze zuchtte even. ’Zouden jullie willen proberen om erin te komen? Neem Carley en Doug mee, ik let ondertussen wel op Kenny.’ Een zwakke glimlach sierde haar lippen. ’Ik let ook op Clementine, wees maar gerust.’ Sprak ze. Don't become a Walker, I'll need to kill you. En dus waren de vier onderweg naar de apotheek, Doug wist precies te weg. ’Hij mag dan wel niet al te goed zijn met Walkers, het is niet te ontkennen dat hij verrekt slim is.’ Fluisterde Carley, met een grote glimlach op haar gezicht. Het was haast onmogelijk niet op te merken dat de vrouw Doug overduidelijk leuk vond. ’Daar is het.’ Sprak Doug, zijn stem klonk zacht, haast verlegen, maar toch zat er iets van trots en zekerheid in. Al hoewel veel mensen dat er waarschijnlijk niet uit zouden kunnen halen. De man wees naar een van de grotere gebouwen in de straat, op zich was het niet ver weg van de boerderij. Het was alleen zonde dat hij gesloten was. De apotheek was wit geschilderd en naast de deur hing een groot groen kruis, normaal hoorde dat licht te geven. De stroom was waarschijnlijk uitgevallen. Carley trok aan de deurknop, de deur gaf geen ene centimeter mee. Nog steeds gesloten. Charlynn keek ondertussen wat rond om het gebouw heen, zoekend naar iets van een mogelijke ingang. Het enige wat opvallend was, was de bebloede handafdrukken die soms op de muren stond. Zouden de eigenaren van de apotheek überhaupt nog leven? Op sommige plaatsen rond het gebouw lagen een aantal lijken, voornamelijk vermoordde Walkers. Er was in ieder geval iemand geweest die zichzelf had verdedigd. Toen ze uiteindelijk weer bij de deur uitgekomen was viel haar oog op iets heel anders, onder het groene kruis stond een naam geschreven. Een familienaam. Everett. Ergens zei de naam haar wat, ze kon het alleen niet plaatsen. Alsof het de achternaam van iemand in hun groep was. Ze had werkelijk geen flauw idee. Eerst maar eens focussen op het open krijgen van die apotheek, de rest zou later wel komen. Na nog enkele pogingen om de deur te openen zakte de moed hun steeds meer in de schoenen, de deur gaf geen enkele millimeter mee, er was nergens een sleutel te bekennen. Wel een raam, maar dat was ook geen optie. Het geluid van brekend glas zou alleen maar problemen met zich meenemen. Wandelende, hongerige, dode problemen. ’Dit gaat niet werken, we moeten terug..’ Verzuchtte Carley, ze leunde tegen de muur aan en streek een bruine lok haar uit haar gezicht. Zo te zien had ze de moed al opgegeven. ’Er moet een oplossing zijn, we moeten door zoeken. Als we niet aan medicijnen komen zal dat been van Kenny gaan ontsteken, dat kan zijn dood betekenen. Hij heeft een zoon, we kunnen dit niet opgeven.’ Based on the Walking Dead (game) |
Dustcloud- Aantal berichten : 91
Registratiedatum : 19-04-13
Leeftijd : 24
Paarden profiel
Kudde:: None
Leeftijd:: 7 years 8 moons
Partner:: The one who makes my smile, makes me cry, and makes my smile again.
VERDAAH
Soortgelijke onderwerpen
|
|
|