Let's try, try, try again. &Coverstory

_{Dustcloud keek met een haast vrolijke blik de heuvels rond. Rede tot vrolijkheid had ze echter niet, eerder rede tot spanning en buikpijn, als het aan haar lag. Toch waren haar afgemeten passen vrolijker en uitbundiger dan normaal en was haar draf meer een zijgang dan een gewone draf. De merrie voelde zich prima, eigenlijk beter dan ooit. Ze stond op het punt om misschien wel de beste keuze van haar leven te maken: zich eindelijk bij een goede kudde te voegen. Maar, waar was een juiste plek om te hinniken? De voskleurige merrie keek rond, haar blik was nog steeds gevuld met vrolijkheid en enthousiasme.
Haar leven stond op het punt om te veranderen, maar de merrie had er geen problemen mee. De verandering was positief en zou haar, als het goed was, alleen maar goede dingen brengen. Voor zover ze hoopte dan.
De groene heuvels glooiden rustig omhoog, de kleine merrie ging over naar een rustige galop. Hoe wist ze eigenlijk zo zeker dat ze in het goede gebied was? Iets van binnen zei haar op een vertrouwelijke toon dat ze goed zat. Dat een hinnik vananf hier opgevangen en beantwoord zou worden. Maar misschien was dat wel het kleine duiveltje binnen in haar, dat haar verkeerde dingen influisterde en verkeerde dingen liet denken? Dat haar graag vol pijn rond zag struinen, en liever zijn grote variant in de hel zou joinen, haar lichaam liever volledig naar zijn hand zette?
Hoe de vosmerrie het ook wendde of keerde, het was het proberen waard. Ze ging er niet dood aan als ze het gewoon eens zou proberen, dus waar was ze bang voor? Voor afwijzing, antwoordde een andere stem op een rustige toon. Het was enkel de verwoording van haar meest innerlijke gevoelens, ze droegen haar niets op, verwoorden enkel wat ze diep, diep van binnen voelde.
Een hoge heuvel met een vlakke bovenkant doemde voor de merrie op, en ze was op slag verliefd op de plek. De plek straalde rust uit, en liet haar binnenste stoppen, en bij zinnen komen. Het voelde goed, alsof er een grote schoonmaak werd gehouden in haar hoofd. Duskcloud draafde de heuvel op, en ging stevig staan. Een zekere hinnik verliet haar mond en schalde door het gebied.}

Manen wapperden door de wind, een staart die fier omhoog werd gedragen. En het geluid van galopperende hoeven die hard op de grond neerkwam. Het geluid dat in de verte al te horen was. De champagne-kleurige hengst had al een aantal dagen door de heuvels lopen struinen, gewoon om er even op uit te gaan. Het was al een stuk warmer dan eerder, de lente begon onderhand echt door te breken. De hengst snoof de geuren om zich heen op, de frisse lente geuren waren de dingen die hij in de eerste instantie op nam. Maar ergens rook hij ook de geur van een ander paard. Enkele fracties daarna hoorde hij een zelfverzekerde hinnik. Coverstory voelde aan dat de hinnik aan hem gericht was. Het paard begon energiek te draven, de geur werd steeds sterker. Hij zag de merrie staan, ze had een voskleurige vacht en korte manen. Het paard zag er zelfverzekerd en vrolijk uit. Cover stapte rustig op haar af, om haar niet te laten schrikken. 'Hinnikte je voor Spotlight Herd?' Vroeg hij vriendelijk.