Flowers, Wind and a meeting. [ open ]

Het bloemenveld was een mooi uitgestrekt veld waarin veel bloemen stonden. Het was de ideale plek voor veel paarden, maar niet voor Shetan. Hij was slecht en hield niet van de plekken waar hij zich niet kon schuilen. Als hij hier iemand tegen zou komen zou hij zich niet kunnen verstoppen. Hij zou alleen maar naar diegene toe kunnen gaan of wegrennen. Maar hij was trots en slecht dus wegrennen kwam niet in hem op. De wind waaide niet hard. Hij voelde hoe zijn manen en staart af en toe lichtjes werden opgetild. Hij zag de bloemen dansen in de wind. Dit was niet was niet zijn favoriete plek.

Ineens had hij het gevoel dat er naar hem gestaard werd. Wie of wat keek er naar hem? Hij rook geen geur van een ander dier. Het dier stond dus aan de kant van hem waar de wind vandaan kwam. Hij keek is goed maar zach helemaal niks en niemand. Hij zuchtte en nam een hap van een bloem. Dat was dan wel weer fijn aan zo'n veld dat er gras groeide. Toch bleef er ergens in zijn hoofd een stemmetje roepen: "Je wordt begluurt door iemand." Shetan schudde is met z'n hoofd en nam nog een hap van het gras. Het smaakte hem goed.

De zon begon steeds meer te schijnen en Shetan werd ongerust. Het stemmetje in zijn hoofd bleef maar doorgaan: "Je word begluurt." Shetan was het stemmetje zat en galoppeerde een stukje tussen de bloemen die er stonden. Maar ineens stond hij stil. Hij rook iets. Degene die hem begluurde was verplaatst. Of de wind was gedraaid. Maar Shetan wist nu wel dat hij begluurd werd.

De kleine schimmelmerrie draafde met gelijkmatige passen door de bloemenvelden, normaal keek het jonge dier hier haar ogen uit. Het landschap was prachtig, het was lekker weer en er hing een frisse geur van bloemen. Het dier had nu al zo lang door het landschap heen gestruind, dat de schoonheid haar niet eens meer raakte. Als ze het irritante gevoel niet had gehad dat ze hier moest zijn, dat ze hier iets moest vinden, dan zou ze hier nu allang niet meer zijn. Het was alsof er iets bovennatuurlijks in de lucht hing, alsof de geest van haar overleden beste vriend haar iets duidelijk probeerde te maken. Wees niet zo paranoïde Clementine. Klonk een norse stem in haar hoofd, die precies het tegenovergestelde was van wat het kleine paardje zelf was. Het dier was altijd erg vrolijk en optimistisch, een typisch goed paard. En toch zag het paard zichzelf niet als goed, ze wilde geen onderscheid maken tussen 'goed' en 'slecht'. Ze wilde gewoon dat iedereen hier samen kon leven, wat toch nooit zou lukken..

Over het algemeen was Clementine vandaag een beetje down, de dood van haar beste vriend lag nog steeds zwaar, het landschap begon haar zo erg te vervelen dat zelf het gevoel van het gras onder haar hoeven haar irriteerde. Ze kon niet eens optimistisch denken, terwijl ze dat normaal altijd wel was. Het dier galoppeerde rustig aan, haar gedachtereeks opzij zettend. De merrie versnelde steeds weer een beetje, ze gooide haar hoofd omhoog. Het gedreun van haar hoeven zou tot ver nog te horen zijn, toch dacht ze niet aan de risico's. Daar kon ze nu even niet aan denken.

Een geur kwam haar tegemoet, drong haar neus binnen, vloog rond haar lichaam alsof het bezit van haar nam. Het duurde even voor het tot haar doordrong. Maar ze stond plotseling stokstijf stil, ze had overduidelijk een sliding stop gemaakt. Er lag een lang spoor met gesloopt gras en vertrapte bloemen. De geur van een paard drong tot haar toe, Clem begon te draven. De geur volgend, alsof hij haar meesleurde. De geur werd steeds sterker en de merrie besloot te gaan stappen, ergens in de verte doemde het silhouet van een paard op. Haar reis werd vervolgd tussen de bomen door, nieuwsgierig keek ze naar een paard. Volgde zijn bewegingen. Toen de hengst begon te galopperen bleef ze rustig staan, het dier was weer stil gaan staan en de merrie was iets dichterbij gekomen.

De isabelkleurige merrie schraapte even met haar voet. Die bloemen vond ze mooi, maar nu irriteerde ze haar. Anders was ze altijd vrolijk in dit mooie kleurige gebied, vooral omdat het altijd zo lekker rook en het voelde ook fijn omdat er vooral gelige bloemen waren en zij was ook geelkleurig. Niet dat ze niet heel erg opviel. Maar de kleuren leken een beetje op elkaar.

Quireria stond naast een paar bomen en zakte even door haar knieën. Ze had zin om te rollen dus dan deed ze dat ook. Ze voelde de zachte kleuren en rook ze nu ook heel goed. Het was een zoete geur die haar ergens aan herinnerde. Ze wist niet wat, maar ze werd boos van binnen. Daarom rolde ze zo hard als ze kon weer om. Daardoor kwam ze op haar isabelkleurige buik terecht. Ze zette haar stevige benen onder haar en stond op. Ze schudde haar lichaam en hief haar hoofd op.

Ze stak haar neus in de lucht en rook iets. Ze hief haar hoofd nog wat hoger op waardoor ze dat wat ze rook misschien zag. Ze zag hetgeen niet, maar ze wist dat het van haar rechterkant kwam. Het was misschien wel verder weg dan ze dacht. Of nee, dat was het niet. Want ze rook de geur nu van heel dichtbij. Omdat ze geen zin had in een gesprek liep ze naar de bomen toe. Nu kwam de geur van een ander paard haar ineens tegemoet. Was er dan ook een paard in het bos? Ze keek goed om haar heen. Ze zag nog niks, maar ze wist dat er heel dichtbij een ander paard was.

Ze hoorde wat gekraak. Was dat het paard dat ze rook of niet? Voordat ze er erg in had, had ze al gehinnikt. Wat deed ze nou? Straks was het een slecht paard met slechte plannen. Ze hoopte zo dat ze niks fouts had gedaan. Anders was dit misschien het einde.

- Het is een flutje, maarjaa. Ik hoop dat je er iets mee kan : )

Het paard had gehinnikt, hoewel ze eigenlijk direct op het paard af wilde stappen. Hield iets in haar hoofd haar tegen, een stem. Het duurde lang voor ze het gevoel kon plaatsen, tot het paardje zich bedacht dat het een quote was. Een quote, gezegd met exact dezelfde stem. Een quote uit haar verleden, eentje van een hele goede vriend van haar. Een overleden vriend. En toch leek hij nu zo ontzettend dicht bij. Hij waarschuwde haar, om niet op het paard te reageren. Dat het slecht met haar af kon lopen.

En toch was de positiviteit sterker dat de quote, het bracht haar in beweging. In de richting van het nog onbekende paard. 'Hoi,' klonk haar stem zwak, breekbaar en vooral onzeker. Vroeger had de toekomst er zo zonnig uitgezien, maar nu. Nu was ze alleen maar bang, bang voor de toekomst, bang voor verdriet, afwijzing, pijn.

-Sorry dat het zo lang duurde ;(